موضوع این هفته ی وبلاگ زنان رقصنده پایان دادن به چرخه ی خشونته...
هی خوندم و رد شدم و گفتم من که توی این چرخه نیستم.
هی خوندم و رد شدم و گفتم خوبه که من هیچوقت توی این چرخه نبودم.
تا اینکه خریت اپیدمی ست رو خوندم و یهو به خودم نگاه کردم و گفتم به به چه خری چه سری چه دمی عجب پایی.
و به راستی که خریت اپیدمی ست.
خشونت دیدم و ورزیدم ... اصلا چرخه همینه. نه اینکه توی خشونت گیر بیفتی. یعنی اینکه خشونت ببینی و خشونت بکنی.
تا بخوای هم خشونت دیدم. خشونت پنهان و آشکار. از نزدیک و دور. و خشونت ورزیدم بیشتر از همه به خودم و بعد به بچه هام که نزدیکتر از همه به من بودند. و هنوز هم مشغول ورزیدنم به کسایی که زورم بهشون میرسه. برای اینکه نمیتونم سرم و صاف بگیرم و بگم نه.
برای اینکه میترسم.
همیشه گفتم هرنوع خشونتی از ترس میاد و خشنترین آدمها ترسوترین اونهان. اونا میترسن. از طرد شدن از تنها شدن از ضربه خوردن از شکست از تحقیر و .... میترسن.
برای همین خشونت میکنن. ای خر خوش خط خال. تو هم توی همین اپیدمی مشغول چرخیدنی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر